اختلال سلوک طیف وسیعی از رفتارهای ضد اجتماعی چون اعمال پرخاشگرانه و خشن، خشونت عمدی به مردم و رفتاری بی رحمانه با حیوانات، تخریب اموال دیگران به منظور تفریح، زیر پا گذاشتن مقررات و انتظارات احتمالی نزاع، دروغگویی، نقص حقوق دیگران، غیبت غیر موجه از مدرسه، پیش قدمی در درگیری های فیزیکی و … را در بر میگیرد.
رفتارهای ضد اجتماعی نشان می دهد که فرد در انطباق رفتار با انتظارات اشخاص صاحب قدرت در زندگی مانند (والدین یا معلم) یا هنجارهای اجتماعی یا احترام به حقوق دیگران ناتوان است.
این رفتارها باید بیمارگون، غیر طبیعی یا مختل تلقی شوند. هر کودک یا نوجوان در یک مقطع خاص نوعی رفتار مقابله ای، پرخاشگرانه یا ضد اجتماعی خفیف را نشان می دهد که غالبا مشکلات جدی برای کودک یا نوجوان بوجود نمی آورد و شاید فقط موجب تنبیه و سرزنش وی به وسیله والدین شود. از طرفی بعضی نوجوانان، چنان الگوی شدیدی از رفتار ضد اجتماعی نشان می دهند که کمک کردن به آنها مستلزم پذیرش این نکته است که یک عامل غیر معمول موجب این رفتارها شده است و اعمال نوعی مداخله ضروری است.
در مطالعات متعدد ژنتیک رفتاری، نقش توارث در بروز رفتارهای ضد اجتماعی و پرخاشگرانه بررسی شده اند و به این نتیجه رسیده اند که ژنتیک در بروز این رفتارها نقش اساسی دارد.
ویژگی افراد مبتلا به اختلال سلوک را می توان در چهار دسته قرار داد:
- پرخاشگری که منجر به آسیب بدنی به سایر افراد یا حیوانات می شود یا تهدیدی برای آنان محسوب می شود.
- آسیب به اموال و وسایل
- تقلب و سرقت
- سرپیچی از قوانین و مقررات
اختلال سلوک در پسرها بیشتر از دخترهاست. تفاوت جنس به دلیل افزایش میزان شیوع در دخترها، در دوران نوجوانی کاهش می یابد. این ناظر بر این است که اختلال سلوک در دخترها یا دیرتر شروع می شود یا علائم آن فقط در نوجوانی قابل ردیابی است.
برای درمان اختلال سلوک و پیش آگهی ضعیف آن باید یک تلاش دائمی باشد. برای درمان رفتار ضد اجتماعی از روش های مختلفی استفاده شده است که شامل اشکال مختلف درمان فردی، گروهی، دارو درمانی و انواعی از درمانهای ابتکاری اجتماعی است.